Onze collega Nathalie Ververs is docent en vakgroeplid bij Schola Medica. Maar bovenal is zij SEH-arts in het Catharina Ziekenhuis in Eindhoven. Na een heftige nacht in het ziekenhuis schreef zij dit gedicht.
Twee angstige ogen
Ze kijken me aan
Indringende ogen
Rimpels verraden zijn respectabele leeftijd
Bij elke ademtest worden zijn ogen groter
Doe iets! Smeken ze
Red mij! Schreeuwen ze
Zijn ogen kijken de dood aan
En dan weer naar mij: dokter alsjeblieft!
Ik zie een traan opwellen
Een laatste boodschap uit die vermoeide, angstige ogen
Hij rolt omlaag en stokt op zijn beademingsmasker
Ik knipper en vecht tegen mijn tranen
Ik verlies deze strijd
Net als mijn patiënt
Het verscheurt me van binnen
Het voelt alsof ik de dood zelf ben
Nee, mijn vak is levens redden!
Ik moet door
Ik doe wat ik kan
Allles wat mijn hartje me ingeeft
Maar ik kan niet iedereen redden
Het zijn er veel
Zoveel angstige ogen
Veel te veel tegelijk
Mijn kerkhof van overleden patiënten groeit hard
Lieve mensen, blijf alsjeblieft binnen!